Ελένη του Ευριπίδη από την Εταιρία Θεάτρου Η ΑΛΛΗ ΠΛΕΥΡΑ – Σε σκηνοθεσία Άρη Μιχόπουλου
«Ένα τέλειο παράδειγμα ψευδούς ερωτήματος: το θέατρο είναι ζωντανό ή πεθαίνει; Είναι ψευδές ερώτημα, πολύ απλά για δύο λόγους.
Ο ένας είναι: ε, και λοιπόν; Τι μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτό; Τι μας νοιάζει; Αυτή είναι η μία πλευρά του θέματος. Όσο για την άλλη πλευρά, ας υποθέσουμε ότι σήμερα κάποιος εδώ κάνει την ερώτηση: πεθαίνουν ή όχι αυτού του είδους οι συναντήσεις; Σε είκοσι χρόνια, θα μαζεύονται οι άνθρωποι να συζητήσουν μέσα σε μια αίθουσα; Και πάλι, τι μας νοιάζει; Αυτή τη στιγμή, εμείς και κανείς άλλος, βρισκόμαστε εδώ σε αυτή την αίθουσα, και το ερώτημά μας είναι πως θα αξιοποιήσουμε τον λίγο χρόνο που έχουμε μαζί. Νομίζω ότι μόνο έτσι μπορεί να αντιμετωπίζει κανείς το θέατρο.
Όσο για τα υπόλοιπα, ειλικρινά, αφήστε τους κοινωνιολόγους και τους μελλοντολόγους να γράφουν ό, τι θέλουν, αλλά μη χάνετε τον καιρό σας με άχρηστα ερωτήματα.»
Πήτερ Μπρουκ
«Ανάμεσα σε δυο σιωπές»
Με στόχο την προαγωγή της θεατρικής παιδείας στο χώρο της εκπαίδευσης, η Εταιρεία Θεάτρου Η ΑΛΛΗ ΠΛΕΥΡΑ, η οποία ήδη από το 2001 ασχολείται με τη μελέτη, την έρευνα και τη σκηνική πραγμάτωση των διδασκόμενων έργων του αρχαίου δράματος, απευθύνεται στους μαθητές του Γυμνασίου και τους παρουσιάζει την Ελένη του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Άρη Μιχόπουλου, στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.
Σημειώνουν οι συντελεστές της παράστασης: Ίσως εκείνο που γοητεύει περισσότερο σε αυτό το έργο είναι ο μετασχηματισμός. Μοιάζει ο ίδιος ο μύθος να κοιτάζεται στον καθρέφτη και να βλέπει τον εαυτό του, χαμογελώντας, ίσως ειρωνικά, ίσως με πίκρα. Ο Ευριπίδης παίρνει την ιστορία που διδαχτήκαμε πρώτη από όλες τις άλλες στα γυμνασιακά βιβλία, εκείνη της αρπαγής της Ωραίας Ελένης, και, χωρίς να αλλάξει κάτι από το πραγματικό αντικείμενο, διαστρεβλώνει με τρόπο ποιητικό και υπαινικτικό το καθρεφτιζόμενο είδωλό του.
Το όνομα ολούθε πάει, όχι το σώμα (Ελένη στ. 588). Και αν το όνομα χρωματίστηκε με τα πιο μελανά χρώματα, ως αιτία ενός αιματηρού πολέμου, το αντικείμενο του πόθου, η ενσάρκωση της απόλυτης ομορφιάς, πέταξε σα νεφέλη στην χώρα του Νείλου. Εκεί τοποθετεί και ο ποιητής τη δράση του έργου του, την Ελένη με τις ακόλουθές της, τη συνάντηση και την επανένωση της με το Μενέλαο, τη Θεονόη που κρατά στα χέρια της τη λύση του δράματος, το Θεοκλύμενο που ποθεί να κάνει δική του τη γυναίκα που λέγεται πως έφερε τόσο πόνο με την ομορφιά της σε Έλληνες και Τρώες.
Όμως «Τ’ αηδόνια δε σε αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες». Γιατί μπορεί οι αιτίες να παρουσιάζονται διαφορετικά, το σώμα να αντικαθίσταται από το είδωλο. Μα τα γεγονότα παραμένουν, καθώς και τα αποτελέσματά τους. Καθώς και η διαχρονικότητά τους. Σε κανέναν πόλεμο οι νεκροί δε γυρίζουν πίσω. Και ποτέ οι άνθρωποι δε διδάσκονται από το θάνατο το πόσο μάταιο είναι να κυνηγούν ίσκιους με όχημα τη βία και τον εγωισμό. Δεν πρόκειται για την αποκατάσταση του ονόματος και της φήμης μιας ηρωίδας. Αλλά για το σαρκασμό εκείνων που χρησιμοποίησαν αυτό το όνομα για να δώσουν μια δικαιολογία στην εμμονή τους να κυνηγούν αδειανά πουκάμισα για να ικανοποιήσουν πόθους προσωπικούς.
Καθρέφτες, σκιές και είδωλα. Υλικά της παράστασης όλα αυτά που δεν μπορεί κανείς να αγγίξει, που είναι αντανακλάσεις και όχι τα ίδια τα αντικείμενα. Στόχος να φανούν τελικά εκείνα που μας αγγίζουν περισσότερο, που μας κάνουν να τρομάζουμε ή να νιώθουμε ντροπή. Ο καθρέφτης που μας δείχνει όχι το είδωλο, μα τον πραγματικό μας εαυτό.
Η παράσταση προετοιμάστηκε με γνώμονα τα ακόλουθα:
-Την βαθύτερη κατανόηση του διδασκόμενου κειμένου.
-Την παιδεία που προέρχεται από τον κόσμο των ιδεών της δραματικής ποίησης.
-Την αισθητική απόλαυση και καλλιέργεια.
-Την κατάδειξη των διαχρονικών αξιών της αρχαίας ελληνικής γραμματείας μέσα από το συγκινησιακό βίωμα και τη διανοητική εγρήγορση, που το θέατρο γεννά.
Η παράσταση, σε σκηνοθεσία Άρη Μιχόπουλου, διακρίνεται για την ισόρροπη ανάπτυξη των κατά ποιόν μερών της τραγωδίας. Ο λόγος στηρίζεται σε σύγχρονους υποκριτικούς τρόπους και δίνει το προβάδισμα στον ποιητή και τη δημιουργία του. Η όψη με μέσα λιτά, με υλικά φυσικά, με στοιχεία διαχρονικότητας.
Η «Ελένη» κινείται στους θεματικούς άξονες του έργου: αμφισημία, τραγικότητα της ανθρώπινης φύσης, πολεμοφιλία, αντίθεση του είναι και του φαίνεσθαι, συναρμογή ποικίλων μύθων και εκδοχών. Η αστάθεια του κόσμου των βροτών, το διάτρητο της ύλης, το «ανάμεσο» θεού και μη θεού καταδείχνονται και προσλαμβάνονται ως έννοιες από τους μαθητές.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Διάρκεια: 90′
Η παράσταση αρχαίου δράματος “Ελένη” είναι καθημερινή (εκτός Σαββάτου, Κυριακής, εορτών και διακοπών) και ξεκίνησε τον Νοέμβριο.
ΤΙΜΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟΥ
10€
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Μετάφραση: Τάσος Ρούσσος
Σκηνοθεσία: Άρης Μιχόπουλος
Χορογραφία: Κώστας Αντωνάτος
Μουσική: Χρίστος Θεοδώρου
Σκηνικά: Άρης Μιχόπουλος
Κοστούμια: Σταματία Αντωνάτου
Φωτισμοί: Κατερίνα Παπαδάκου
Δραματολογία: Κόννη Σοφιάδου
Φωτογραφίες: Μαριλένα Σταφυλίδου
Ερμηνεύουν: Θάλεια Γρίβα, Αλίκη Ζαχαροπούλου, Μενέλαος Ζαφειρόπουλος, Δήμητρα Κόκκορη, Δέσποινα Μαλλιαρού, Δημήτρης Νικολαΐδης, Τόμυ Παπανικολάου, Πάνος Τρουμπουνέλης, Αντιγόνη Φρυδά
Κάντε κλικ στο θεατρικό πρόγραμμα της παράστασης:
